บทที่ 2: ความจริงที่น่าช็อก
ในช่วงเย็นหลังเลิกเรียน นักเรียนส่วนใหญ่เริ่มทยอยกลับบ้าน ทาคุมิเดินอย่างเงียบๆไปตามทางเดินที่ว่างเปล่า ขณะเดินผ่านหน้าห้องผู้อำนวยการ ประตูห้องที่เปิดแง้มเล็กน้อยทำให้เขาได้ยินเสียงบทสนทนาจากข้างในอย่างไม่ตั้งใจ
อาริสะ: “แผนของเรากำลังไปได้สวย ยูริโกะ ทุกอย่างเป็นไปตามที่วางไว้ใช่ไหม?”
เสียงของอาริสะดังขึ้นด้วยความมั่นใจ ทาคุมิหยุดเดิน เขายืนนิ่ง พยายามเงี่ยหูฟัง
ยูริโกะ: “ใช่ค่ะ อาริสะ ทุกคนในโรงเรียนนี้ล้วนอยู่ใต้การควบคุมของคุณ”
เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่แฝงด้วยความภักดี
อาริสะ: “การสร้างโลกที่ผู้หญิงมีจุดยืนและอำนาจเหนือกว่าผู้ชาย….มันจะเริ่มต้นที่นี่ โรงเรียนโอเคียว กาคุเอ็นจะเป็นตัวอย่างที่ดีที่สุด”
คำพูดของอาริสะทำให้ทาคุมิขมวดคิ้ว เขาไม่เข้าใจว่าเธอกำลังพูดถึงอะไรแล้วทําไม อาริสะที่น่าจะเป็นแค่เพื่อนร่วมห้องและประธานนักเรียนถึงอยู่และนั่งในห้องผู้อํานวยการได้
ยูริโกะ: “แต่ทั้งหมดนี้คงเกิดขึ้นไม่ได้ ถ้าไม่มีสิ่งนี้ค่ะ”
ทาคุมิขยับตัวเข้าใกล้ประตูมากขึ้น เงาเล็กๆของบางสิ่งที่อยู่ในมือของยูริโกะปรากฏในสายตาของเขาผ่านช่องประตู
อาริสะ: “ใช่ กล่องดนตรีสะกดจิตนี้คือหัวใจของทุกอย่าง ถ้าไม่มีมัน ฉันคงไม่สามารถทำให้ทุกคนในโรงเรียนเชื่อในความคิดของฉันได้”
ยูริโกะ: “ต้องขอบคุณมันค่ะ ที่ทำให้ผู้หญิงในโรงเรียนนี้มองผู้ชายด้วยสายตาดูถูกเหมือนสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำ”
ทาคุมิชะงัก ใจของเขาเริ่มเต้นแรงขึ้น
อาริสะ: “รวมถึงเจ้าเด็กทุนคนนั้น…ทาคุมิใช่ไหม? เขาเป็นแค่หมากตัวแรกในเกมนี้ ฉันแค่ต้องการให้ทุกคนเห็นว่า ผู้ชายเป็นสิ่งที่ไม่ควรได้รับการเคารพหรือเห็นอกเห็นใจ”
ยูริโกะ: “ก็เพราะกล่องนี้นี่แหละค่ะ ที่ทำให้ทุกคนในโรงเรียนมีอคติกับผู้ชาย เขาที่เป็นผู้ชายคนเดียวในโรงเรียนนี้ แน่นอนว่าเขาต้องซวยที่สุด”
คำพูดเหล่านั้นทำให้ทาคุมิเข่าอ่อน ร่างกายเขาสั่นสะท้านเหมือนถูกฟ้าผ่า “ทั้งหมดนี่…เป็นเพราะกล่องดนตรีนั่น?”
อาริสะ: “อีกไม่นาน โลกจะได้เห็นว่าผู้หญิงไม่ต้องการผู้ชายอีกต่อไป พวกเราจะแข็งแกร่งกว่า เหนือกว่าทุกด้าน และทาคุมิ…เขาก็แค่ตัวอย่างของผู้ชายที่ไร้ค่า”
ทาคุมิขบกรามแน่น มือกำหมัดจนเล็บจิกเข้าไปในฝ่ามือ ความแค้นที่สุมอยู่ในอกของเขาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
เขาค่อยๆถอยหลังออกจากหน้าประตูอย่างเงียบที่สุด เขาไม่สามารถอยู่ฟังต่อไปได้อีกแล้ว คำพูดของพวกเธอยังคงดังก้องในหัวของเขา ราวกับเป็นมีดที่แทงเข้าไปในจิตใจ
“ทุกสิ่งที่ฉันต้องเจอ…มันไม่ได้เกิดขึ้นเอง แต่เป็นเพราะพวกเธอ…เพราะไอ้กล่องดนตรีบ้าๆนั่น…”
เขากลับไปยังห้องของตัวเองด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังและความมุ่งมั่น “ฉันจะเอาคืนพวกเธอ…ฉันจะทำให้พวกเธอรู้ว่าผู้ชายไม่ได้ต่ำต้อยอย่างที่พวกเธอคิด!”