การกลั่นแกล้งที่ไร้จุดสิ้นสุด

…..

บทที่ 1: การกลั่นแกล้งที่ไร้จุดสิ้นสุด

เสียงกริ่งดังขึ้นยามเช้า ทาคุมิเดินเข้าไปในโรงเรียนโอเคียว กาคุเอ็นด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง เขาย่ำเท้าช้าๆ บนพื้นทางเดินที่เต็มไปด้วยแสงแดดที่ลอดผ่านหน้าต่าง แต่สำหรับเขา แสงนั้นกลับไม่ได้อบอุ่นเลย

เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องเรียน ประตูไม้บานใหญ่ที่ประดับตกแต่งอย่างวิจิตรบรรจงเปิดออก เสียงหัวเราะคิกคักจากนักเรียนหญิงดังขึ้น พวกเธอหันมามองเขาเหมือนเห็นสิ่งแปลกปลอมที่ไม่ควรอยู่ในโรงเรียนนี้

ริโอะ: “อ้าว! เจ้าเด็กทุนมาแล้วเหรอ? ดูสภาพนายสิ เสื้อผ้านั่นมันถูกซักบ้างรึเปล่า?”

เสียงของริโอะดังลั่นไปทั่วห้อง ริมฝีปากสีชมพูของเธอยิ้มเยาะอย่างสะใจ

ทาคุมิก้มหน้า เดินเงียบๆ ไปที่โต๊ะของตัวเอง แต่เมื่อเขาเห็นสภาพโต๊ะ เขาก็ต้องหยุดชะงัก เศษกระดาษถูกโปรยไว้เต็มโต๊ะ รอยปากกาเมจิกสีแดงเขียนคำว่า “ขยะ” ตัวใหญ่เด่นหรา เขาหยิบกระดาษพวกนั้นออกอย่างระมัดระวัง พยายามไม่ให้ใครเห็นว่าเขากำลังรู้สึกยังไง

โคฮารุ: “ทาคุมิคุง…ฉันช่วยเก็บได้นะ”

เสียงอ่อนโยนดังขึ้นจากด้านข้าง ทาคุมิเงยหน้าขึ้นมอง โคฮารุ สาวผมสั้นสีน้ำตาลอ่อนยืนอยู่ตรงนั้น ดวงตาสีม่วงของเธอเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

ทาคุมิพยักหน้าเบา ๆ เขาไม่พูดอะไร แต่ในใจรู้สึกซาบซึ้งที่อย่างน้อยก็ยังมีคนที่ไม่ได้มองเขาเหมือนสิ่งสกปรก

ขณะที่โคฮารุก้มตัวลงเก็บเศษกระดาษ หน้าอกที่ใหญ่โตเกินตัวของเธอก็แกว่งไปมาโดยไม่ตั้งใจ ความใกล้ชิดนั้นทำให้ทาคุมิรู้สึกประหลาด หัวใจเต้นรัวและเริ่มรู้สึกถึงความร้อนที่ไหลลงไปที่ “ควย” ของเขา

เขาพยายามเบี่ยงตัวหลบเพื่อปกปิดสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น แต่สายตาของริโอะที่ยืนมองอยู่ไม่ห่างกลับจับจ้องอย่างรวดเร็ว

ริโอะ: “ฮ่ะๆ เดี๋ยวนะ! อย่าบอกนะว่าไอ้เด็กทุนมันกำลังมีอารมณ์กับโคฮารุ!”

เสียงหัวเราะดังลั่นห้อง ขณะที่ริโอะเดินตรงมาหาทาคุมิ ใบหน้าของเขาแดงฉาน เขาพยายามหนีแต่ก็ไม่ทัน

ริโอะ: “มาดูกันดีกว่าว่ามันกำลังซ่อนอะไรอยู่!”

เธอผลักทาคุมิอย่างแรงจนเขาล้มลงกับพื้น โต๊ะล้มกระจัดกระจาย

ริโอะ: “อุ๊ย! นี่มันอะไรกันน่ะ? ของแข็งนี่เหรอ?”

เธอยกเท้าขึ้นเหยียบลงตรงกลางลำตัวของเขา เสียงหัวเราะของเธอดังลั่นจนเพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆ เริ่มหันมามอง

ริโอะ: “อ่าหะ แข็งจริงๆด้วย! นี่นายคิดอะไรต่ำๆกับโคฮารุอยู่ใช่ไหม?”

ทาคุมิพยายามดิ้นหนี แต่แรงกดดันจากน้ำหนักเท้าของริโอะทำให้เขาทำอะไรไม่ได้ และในที่สุด สิ่งที่เขากลัวที่สุดก็เกิดขึ้น

พรวด! พรวดด!! พรวดดด!!!

ร่างกายของเขาปลดปล่อยโดยไม่อาจควบคุมได้ ความอับอายท่วมท้นขณะที่เสียงหัวเราะดังขึ้นรอบตัว

ริโอะ: “……ฮ่าๆๆ นายมันโรคจิตของจริง! ถึงกับแตกเพราะถูกเหยียบเลยเหรอ!?”

น้ำตาเอ่อเต็มเบ้าตาของทาคุมิ เขารีบลุกขึ้นและวิ่งออกจากห้องไปโดยไม่พูดอะไร ท่ามกลางเสียงหัวเราะที่ตามหลอกหลอน

เขากลับถึงบ้านด้วยหัวใจที่หนักอึ้งและเปื้อนความแค้น ในความเงียบของห้องนอน มีเพียงเสียงหายใจของเขาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นและเหนื่อยล้า “….ทําไมถึงเป็นแบบนี้นะ……”

เขานั่งลงบนเตียง มือขยำหมอนแน่นด้วยความคับแค้น แต่ในขณะที่เขาคิดถึงใบหน้าของริโอะ…

ดวงตาที่เต็มไปด้วยการเหยียดหยามและริมฝีปากที่ยิ้มเยาะ ภาพตอนที่เธอเหยียบควยของเขา แรงกดเบาๆที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยันแต่แฝงด้วยบางสิ่งที่ยากจะบรรยาย ทาคุมิรู้สึกถึงความร้อนที่แล่นไปทั่วร่าง มือของเขาลูบลงไปที่เป้ากางเกง ควยของเขาแข็งขึ้นโดยไม่อาจควบคุมได้

“ไอ้ร่างกายบ้าเอ๊ย….” เขาก่นด่าตัวเอง แต่ความรู้สึกในใจกลับพุ่งพล่านมากขึ้น เขาเริ่มนึกถึงใบหน้าของริโอะในตอนที่เธอยิ้มเย้ยหยัน ความเจ็บปวดและความแค้นที่เขามีต่อเธอกลับกลายเป็นแรงกระตุ้นที่รุนแรง

ทาคุมิรูดซิปกางเกงออกและเริ่มใช้มือขวารูดควยของตัวเองขึ้นลง “ริโอะ….” เขาพึมพำทั้งที่มือยังขยับไปมา แต่ไม่นาน ภาพของริโอะในหัวกลับถูกแทนที่ด้วยบางสิ่งที่แตกต่าง…..

ภาพของหน้าอกใหญ่โตเกินตัวของโคฮารุที่แกว่งไปมาต่อหน้าตอนที่เธอก้มเก็บเศษกระดาษบนโต๊ะปรากฏขึ้น

ในหัวของเขา ความอ่อนโยนของเธอ ความใกล้ชิดนั้น ความรู้สึกที่หน้าอกของเธออยู่ใกล้จนเขาแทบสัมผัสได้ ทำให้ความคิดของเขาเปลี่ยนจากความแค้นเป็นความต้องการ

“โคฮารุ…” เขาพึมพำชื่อของเธอ ขณะที่มือของเขาขยับเร็วขึ้น ร่างกายสั่นสะท้าน ความร้อนในตัวพุ่งทะยานจนถึงจุดที่ไม่อาจทนได้ ไม่นาน ทาคุมิก็ปลดปล่อยออกมา น้ำควยขาวขุ่นพุ่งใส่กระดาษทิชชู่ที่เขารีบหยิบมารองไว้ เขาหอบหายใจหนัก ใบหน้าแดงก่ำจากความรู้สึกหลากหลายที่ผสมปนเป

หลังจากเช็ดทำความสะอาด ทาคุมินอนลงบนเตียงด้วยความอ่อนล้า ดวงตาของเขาจ้องมองเพดานห้องที่ว่างเปล่า ภายในใจมีแต่ความแค้นผสมกับความต้องการที่เขาไม่อาจปฏิเสธได้ ก่อนจะหลับตาลงเข้าสู่ห้วงนิทรา