เช้านี้ก็แค่วันปกติ

[เช้านี้ก็แค่วันปกติ] – (POV เรนะ)

“อากาศวันนี้ดีจังเลย…”

ฉันเหยียดแขนขึ้นเหนือศีรษะ ยืดตัวอย่างสบายใจ ขณะที่ลมเช้าเย็นสบายพัดผ่านเข้ามา — ลมเย็น…จนรู้สึกเย็นถึงยอดอก

…ยอดอก?

ฉันก้มลงมองตัวเอง…

ไม่มีเสื้อ.

ไม่มีอะไรเลย.

นอกจากความโล่งของหน้าอกขนาดคัพ G ที่สั่นไหวตามจังหวะหายใจ ทั้งสองเต้าทรงกลมเบียดกันเด่นชัด หัวนมสีชมพูอมส้มตั้งชันเพราะอากาศเย็น

“หืม…ก็ปกติดีนี่นา”

ฉันหัวเราะในลำคอเบาๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมาคิดอะไรแบบนี้ นี่มัน “แฟชั่นธรรมชาติ” ที่ฉันเลือกแล้วต่างหาก ฉันมั่นใจในเรือนร่างตัวเองนะ? ผู้หญิงคนไหนจะมีรูปร่างแบบนี้ได้บ้างกัน — เอวคอดรับกับสะโพกกว้าง ผิวขาวนวลเนียนตั้งแต่ต้นขาถึงหน้าอก ขาเรียวตรง หัวเข่าเกลี้ยง ไม่มีจุดด่างดำ

…และที่สำคัญที่สุด — ฉันยังโกนขนตรงนั้นจนหมดจดเลยด้วยล่ะ

ฉันยิ้มอย่างพอใจ

เดินออกจากบ้านอย่างสบายใจ

เท้าทั้งสองสัมผัสกับพื้นคอนกรีตเย็นๆ ไม่มีรองเท้า ไม่มีถุงเท้า ไม่มีอะไรเลยนอกจากร่างกายเปลือยเปล่าที่โอบล้อมด้วยแสงแดดยามเช้า

แม่บ้านข้างบ้านหันมามองแล้วรีบเบือนหน้า เด็กนักเรียนที่เดินผ่านกลุ่มหนึ่งถึงกับหยุดพูดคุยแล้วตาเบิกโพลง

หลายต่อหลายคนต่างหยุดมองจนฉันยังสงสัยว่าพวกเขามองอะไรนักนา….หรือบางทีแฟชั่นนี้ยังใหม่ไป?

เวลาผ่านไปไม่นานฉันก็เริ่มชินกับสายตาพวกนั้น

“หืม…สายตาทุกคนดูตื่นเต้นแฮะ”

คงเพราะออร่าของฉันสินะ ฉันยืดอกขึ้นอีกนิด ทำให้หน้าอกเต่งตึงทั้งสองสั่นไหวอย่างชัดเจน หัวนมสัมผัสลมจนรู้สึกยิบๆ แต่มันไม่ได้รู้สึก “โป๊” หรือ “น่าอาย” เลย มันกลับให้ความรู้สึก…เป็นอิสระ?

ถึงสถานีรถไฟ

คนในสถานีเบี่ยงตัวหลบฉันเหมือนฉันเป็นจุดสนใจระดับซูเปอร์สตาร์ บางคนทำมือปิดตาแต่ยังแอบแง้มมองผ่านซอกนิ้ว

ระหว่างรอรถไฟ ฉันหยิบมือถือขึ้นมาส่องหน้าตัวเองในโหมดกล้องหน้า

“น่ารักดีนี่นา~” ฉันพูดกับตัวเอง

หน้าอกเบียดกันอย่างเป็นธรรมชาติเมื่อก้มลง กลีบเนื้อสีชมพูอ่อนระหว่างขาเผยออกเล็กน้อยเพราะท่ายืนขาไขว้ตอนกำลังเล่นมือถือ

แต่ก็ไม่มีอะไรน่าอาย — ร่างกายของฉันมัน “ศิลปะ” ต่างหาก

…..รถไฟมาแล้ว ฉันขึ้นไปนั่งบนเบาะแบบไม่ลังเล เบาะเย็นๆแนบเข้ากับสะโพกเปลือยโดยตรง ความรู้สึกคล้ายโดนแปรงปัดเบาๆที่ปลายเส้นประสาทแต่ฉันไม่ใส่ใจ

ฉันแค่เงยหน้ามองป้ายข้างบน แล้วบอกตัวเองเบาๆ

“โรงเรียนวันนี้ก็คงจะสนุกเหมือนเดิมแหละ”