ทานากะ ฮาจิเมะ เป็นเด็กหนุ่มร่างท้วม ใส่แว่นกรอบหนาและมักพกกระเป๋าอนิเมะติดตัวเสมอ เขาเป็นพวกพูดน้อย ไม่ค่อยสบตาใครและแทบจะไม่มีเพื่อนเลยในห้องเรียน
ในขณะที่เพื่อนร่วมชั้นมีแต่คนเท่ หน้าตาดี หรือไม่ก็เป็นสาวสวยระดับนางแบบ เขากลับกลายเป็นสิ่งตรงข้ามโดยสมบูรณ์ นั่นทำให้เขาเป็น “เป้าหมายชั้นดี” ของการกลั่นแกล้ง
วันจันทร์
“ค ใครลบไฟล์ใน USB เรา…..”
ทานากะพูดเบาๆหลังกลับมาจากห้องนํ้าและเปิดแฟลชไดรฟ์ที่เสียบทิ้งไว้ก่อนไป ข้างในนั้น ข้อมูลการบ้านของเขาหายจนหมด ว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่ไฟล์เดียว
เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังมาจากข้างหลัง
“ทำหน้าตลกจัง โทษทีน้าาา~ มือเผลอไปกด Shift+Delete อ่ะ”
เสียงของ คุราชิกิ เรย์นะ หญิงสาวผมบลอนด์ร่างสูง หน้าอกใหญ่เกินวัย พูดพร้อมหัวเราะเยาะขณะที่ทานากะทำได้เพียงกำมือแน่นโดยไม่มีปากจะโต้เพราะทุกคนในชั้นคงเข้าข้างเธอหมดและเขาก็คงทําอะไรไม่ได้อยู่ดี
วันพุธ
ทานากะ ตัดสินใจเอาเสื้อยืดลายเมดสาวจากอนิเมะเรื่องโปรดใส่ไว้ในกระเป๋าเหมือนเครื่องราง เขาภูมิใจมากที่ได้ซื้อมาจากงานอีเวนต์ด้วยตัวเองเมื่อวาน แต่พอถึงช่วงพักเที่ยง…
“นี่มันผ้าขี้ริ้วหรือเปล่าเนี่ย!? ฮ่าๆๆๆ!!”
คนในห้องเข้ามาเปิดกระเป๋าเขาโดยไม่ได้ขอและเข้ามาเห็นจึงแกว่งไปมาล้อเลียนสักพักก่อนจะโยนลงบนพื้นแล้วเอาเท้าเหยียบไปมา
ทานากะไม่กล้าพูดอะไร แต่น้ำตาเริ่มคลอเบ้า ในขณะที่ทุกคนในห้องหัวเราะราวกับกำลังดูโชว์ตลก
วันศุกร์
วันนี้เขาแค่เดินผ่านโต๊ะของเรย์นะ ระหว่างจะออกไปซื้อน้ำดื่ม
“โอ๊ยย ฮาจิเมะ! ผ่านมาทำไมไม่บอก จะได้ปิดจมูกทัน! กลิ่นโคตรแรงเลย!”
เรย์นะพูดเสียงดังพร้อมโบกมือไล่กลิ่นในอากาศ
ทั้งห้องหัวเราะอีกรอบ คราวนี้ครูที่กำลังจะเดินผ่านหน้าห้องแค่หันมามอง แล้วก็เดินผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น…..
คืนวันศุกร์ – กลับบ้านแบบไร้วิญญาณ
เมื่อกลับมาถึงบ้านเขาก็เจอพัศดุที่เขาสั่งไว้ตั้งแต่วันพุทธ ข้างในคือของที่เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าตัวเองจะโง่งมขนาดนี้ มันเป็นของที่เขาตัดสินใจซื้อด้วยอารมณ์ชั่ววูบ
“สมุดสะกดจิต” ในเว็บบอกว่ามีเพียงผู้ที่คู่ควรเท่านั้นถึงจะใช้มันได้สําหรับผู้ไม่คู่ควรมันจะเป็นแค่สมุดธรรมดา
“….ก็คงเขียนไว้เพื่อกันคนส่งของคืนสินะ บ้าจริงๆเลยเรา….” ทานากะทอนหายใจก่อนจะมองสมุดอีกครั้ง
“….เอาเถอะ ไหนๆก็เสียเงินไปแล้วนี่น่า” ว่าแล้วเขาก็เริ่มเขียนอะไรบางอย่างโดยที่ใจยังคงเชื่อว่าไร้สาระ……